Wat is dat all as Angst un Not,
as Nacht åhn Stiern, Wehdåch åhn Enn’;
ach, wier ’t doch ierst vörœwer blot
un drögen s’ in dien Sark di hen!
Wat nœlst du för ’ne ewig Tiet,
Dod! Mit dien Morgensünnenschien – –
Dor hür! Dor hür! De Ul, de schriet ...
Is dat dien Rop? Süst du dat sien? –