De Köster kleit sik still de Wåden
un jöökt nådenklich sik dat Kinn:
»Nee, so wat lääft nich! Man dat Låden,
Herr Förster, güng dat denn so swinn?«
Dunn röp de Förster: »Ach, wat, wecker!
Dat hüürt jo up ’n anner Blatt!
Wän, mien oll leef lütt Hübenbecker,
wän har to ’t Låden Tiet ok hatt!«