Na, gistern gåh ik mit Schassüren
vör Middach ’n bäten in ’t Revier
un woll togliek ok af eens spören,
wat dor nich noch mihr Höhner wier.
As ik nu so henstäwel buten
un nå de Bråk nåst ranner kåm,
sitt Musche Hås breet mank ’e Kluten
as sonn Kaninken drus un fråm.

Schassür man, de infåmte Köter,
de scheest to hastig nå em ran, –
heidi! Up güng de Hås, utreet he,
hest mi nich sehn! all wat he kann.
Ik flink dunn mien oll Scheetding runner
un lang em eens gehürig nå –
knick! knack! man Wunner œwer Wunner,
hen güng de Hås, je ja! je ja!

Ih, denk ik, schüll di dat so dreegen?
du nehmst em doch gefährlich sür!
Ik fix dunn ran bet wo he lägen,
dor seech ik gliek, wat Schweit dor wier.
Fuurts spör ik dunn de Bråk noch rünner
grådwäägs bet in den Dannenkamp,
dor in dat Vosslock, hål ’s de Schinner!,
was rinner råpen Meister Lamp.