Wat scher ’k mi üm sonn Eddelmann
un all sien blanken Ståt,
sien Kummetsäl un sien Schimmelspann,
sien Kutschwåch, sien Hanswust Johann,
mit Tressen up ’e Nåht!

Fråch nicks nå all sonn Himphamp nå, –
mi düüst mien eegen Schweet!
Un wo ik gåh un wo ik ståh,
dor gåh un ståh, dor ståh un gåh
ik up mien eegen Föt.

Ik dösch hier up mien eegen Däl
mien Roch- un Weitengarwf;
mien Fuust is ruuch un schwer un gäl
un stief gråd as mien Döscherstäl
un groff un unbedarft.