Uens Appelbom is witt un rot,
Dat en dat Hart sick freugt;
He hett in mennig Joar so got
Un vull un schoen nich bleugt.
Min Vare hett noch plant em hir;
Gott’s Lohn den Ollen in de Ird
Foer den schoen Gravensteine!
Menst du dat ok nich, Heine?

Mattini sünd dat sößtig Joar,
Doa harr de Oll em plant;
Ick was sonn Slaeks as du dunn grar
Un güng em drist to Hand.
As he de irste Bleut dunn kreg
Un nasten sin irst Appel droeg –
Dat was sonn Freur foer ’n Ollen,
As wir de Appel gollen.