Dat ’s bitter, wenn en starben moet,
Man, ach! wu hart, wu hart,
Wenn en so jung kümmt vun sin Foet,
Wu ’t beten Leben noch so soet
Un vull dat Hart is, vull un het
Un in sin Glück venarrt.

Dat ’s bitter, wenn en starben schall,
Un harr he riklich hatt
Dat Oelle, wu de Wöttels all
Veollmt sünd un de Bom doch ball
Hüt ore morrn vun sülst to Fall
Kümmt, Stamm, Bork, Telg un Blatt.

Un denn sonn bitterboesen Dot!
Du kümmst, lütt Bom, mi voer
As sonn arm Goer, dat nakt un blot
De Landstrat lank in Angst un Not
Sick slept un gnagt an schimmlich Brot,
wegjagt vun jere Doer;

As sonn lütt arm velaten Goer,
Dat in de Awsir krüppt,
Wil de oll boes Stewmore er
Den Dot günnt un er girn to Ler,
Wenn Nümms dat seg, dat Legst ander,
Dat en an ’t Leben grippt.