Den Metten sen wi nich, de Stoppel nich,
De Kron, de sen wi nich, de vörrwartsch treckt,
Un foer de Kron er Rop doa sünd wi dow, –
Bet dat üns Orre kümmt. Wi sen nich to,
Wat foer de Foart üns Flünken stark nog sünd;
Kümmt Tit, so men’ wi All, denn kümmt sacht Rat.
De Tit de kümmt. Hür, hür, de Kron de röppt!