In ’n Rullstol un in Deken voer sin Doer.
Hür! wu he schelt un schimpt un dunnerweret
Un flucht, bet in den bittern Dot vedretlich –
Un Gott’s Wurt kann doch man allen em helpen.
De Kopp is hoch all ute Hoar em wussen,
So pollsur un pofistig süt he ut,
Grar as sonn spakig un rotollmig Dann,
An de de Miren rup un rünne krupen.
De Junke hett ok Gall un Spatt un Schibel,
Un, wenn he geit, stütt he sick up sin Krückstock
Un smitt linksir un rechtsir sin oll Ben,
As de Urhingst deit mit ’n Hanentritt.
He hett sin Led allen sick all anroegt;
Ken graw oll heden Schört was voer em seke,
Dags was he Oss un – na, wu Gott hett straft,
Wen wull doa grot wat seggn noch un richten!