Din More er Dirn un min Vare sin Saen, Wu lang hew sick de nich all kennt! Se lat nich vunanne, se lat nich vunen, So hew se tosamen sick wennt. De Goeren de platschten tohop in de Pütt, De glitschten zaft twe up dat Is, – De Dirn as sonn Boßel so drall un so lütt, Langschächtig de Bengel un wis. Se stroepten un söchten in ’t Holt sick tosam Blagoeschen, Maesch, Neste un Naet; De Slapps as sonn Rebuck so oarig un fram, Grar as sonn Katteke de Kraet. Dat würr ni nich nog er, dat wad ni nich all, So blew dat, so is dat noch hüt; Nu drap de twe beir sick hir achte in ’n Stall Un küß’ sick, wenn Nümms dat nich süt.