Denn fött de Moem di an de Ben Un hängt sick an di as ’n Sten Un treckt di inne Grünt; Wu du ok ampelst, wat du hüppst Un üm di sleist un stöttst un grippst, Fast höllt se, fast – bet du vesüppst, As voer di vel all sünd. Ken Unglück slöppt; un wenn ’t geschüt, Wen wet, wat denn grar wen dat süt Un löppt noch flink nog ’ran; Wen wet, wat, wenn di dat mallürt, Uens Herrgott wen voerbi doa fürt, De din Geschricht un Krischen hürt Un helpen will un kann. Nast steit din Vare doa un stent, Nast sitt din More doa un went Er bloerig, bloerig Tran, Wat se so wat awlewen moet, Wat du sonn gallenbitter Led, – Wu bitterboes, üns Herrgott wet ’t – Di hest un er andan.