- Ick hew en Hon; dat, More, plückst Du unnor, wat ick wet: As in sonn güllen Herrgott kickst In din unoarig Kraet. Nich ir markst, wat in Grund un Born Den Slüngel du vetreckst, Bet, wat di Honnig was foer Morrn, Foer Nacht as Wörmt du smeckst; Bet, wat du goa to vel, wenn lütt, Rein ut harrst weden könnt, As Durn toletz di bloerig ritt, As Nettel di vebrennt. Dat lütt Goer danzt di up din Schört, Du lickst em, wenn he blarrt, – Dat grot, dat grot, dat stött un perrt Di ens noch up din Hart. Legg em bi Tiren an dat Bitt, Wenn he sick steilen deit, Dat nahst sin Tom he nich teritt Un nich to Schann’ di sleit. Wust du dat man bigripen blot, Du büst doch süß klok nog, – Treckst du den Jung tüm Kate grot, Kratzt he di ut din Og. Man wen sick nich bidüren lett, De süt un kann nich sen: Un Mennig, de ken Krüz nich hett, Is apsch un köfft sick en. Weck sünd stockdow, stockblind sünd weck, – Wenn du doch sen man künnst! De Hasselstöck – de Hasselstöck De wassen nich ümsünst! Sonn Stock, dat is de woare Stütt, Wu grar sonn Jung an waßt, Glik, ir he noch Geilrises schütt, – Nast is de Tit verpaßt. Kik! hett he irst ’n Spilenboart, Denn helpt ken Knüppel mir, Un wenn he vun hanboeken Oart Un Ekenholt ok wir. Man Wunne deit sonn Hasselror Noch an sonn lüttes Goer; Soek du man na, doa wassen gor Dicht bi din Goarendoer. Sla längs de Nat den rechten Strich Sin Puckel oarig dal, Dat ens mit em de Slütes nich In ’t Tuchthus na dat hal’. Man weck sünd dow, un blind sünd weck, – Wenn du doch sen man künnst! De Hasselstöck – de Hasselstöck De wassen nich ümsünst! -