Schreibung:
Erstdruck 1859 〉〉 Erstdruck mit Übersetzung Orthographie Herrmann-Winter 〉〉
John Brinckman
Dat Led vun dat Pack
Doa achte dat Holt want
’Ne lustig Oart Lür;
Lat ’s Abens denn bring’ se
Er Middag to Für.
Er Mandag, so segg’ se,
Geit Dingstags irst an;
Un de Fru dreggt de Bücks,
Un de Pi dreggt de Mann.
Dat Wiw kann nich haken,
De Kirl mag nich neig’n;
Un bi se geit de Sünn up
Nich ir as Klock tein.
Se nem’ Nicks nich foer sick,
Denn so sleit se Nicks fel, –
Un er Pött sünd an Henk
Un er Emmes an Sel.
Un fängt ’t an to frir’n,
Denn is er Holt all;
Un as de Ko dot wir,
Dunn so flickten s’ den Stall.
Foer ’t Hungern doa hew se
Man oft ’ne droeg Köst,
Doch ümme ’ne Buddel
Vull Snapps foer ’n Döst.
Vun Stewels doa holl’ se
Tohop man en Poar
Un lat’ virmal doepen
Allmal in dre Joar.
Un wenn dat virt ründ is,
Denn so warrn dat ball söß,
Un ’n Kamm hew se goa nich, –
Wen kämmt Hasen un Vöß?
2.
- Krischaening, min Saening,
De Sünn schint all buten! -
- - De Mand is dat, Moering!
De schint dörch de Ruten. --
- Krischaening, min Saening,
Sta up un boet Für! -
-- Ach ne, min lew Moering!
Dat Holt is so dür. --
- Krischaening, min Saening,
Mak flink un hal Wate! --
-- Ach ne, min lew Moering!
Doa sitt de Bukate. - -
- Kumm ’rute, Krischaening!
De Ko schast du melken. -
-- Ach! dat hett noch Tit nog,
Ick hür s’ noch nich bölken. - -
- Na, mak mi nich boes, hürst!
Sta up nu in Goden! -
- - Ick do ’t nich, wat büst grar
Man mi dat anmoden! - -
- Ach, Krischan! Ick hew jo
De Gicht in de Knaken! -
- - Un ick harr in Drom mi
so degten veslaken. - -
So streren s’, so legen s’,
So legen s’ un streren,
Un as de Klock twölw sloeg
Dunn so makten se Freren;
Dunn sären sʼ: - Wat will wi
So sir üns bidroewen –
Wi kaen’ jo man lewest
Bet morrn frü toewen! -
3.
- Geit Nicks aewe Rennlichket!
Dat is min Leben,
Dat kriggt mit ’n Titt en,
Dat lett sick nich geben;
Dat steckt in dat Blot,
Un dat lett sick nich lir’n,
En mag noch so vel sick
Un noch so dull bir’n;
Dat hett all ken Schick nich,
Wen dat nich is geben;
Geit Nicks aewe Rennlichket,
Dat is min Leben! -
De Ollsche de wüß dunn mal
Uem sick to gripen!
Se makt sick vun Krümstro
En mächtiges Wipen;
Se halt uten Pol sick
En Emme vull Wate
Un sär to er Goeren:
- Nu lat dat Gesnate! -
Doa müßten de Jungs all
Un Dirns all sick schuben
Samst Kate, Hon, Swin, Gos
Ut Kame un Stuben.
Dunn nem se dat Wipen
Un füng an to bösten
De Sal un de Bal,
Del, Stännes un Pösten.
Se rew un se schrubbt,
Se wischt un se schüert
Dat Schapp un den Ketel,
Pött, Schapens un Bürd.
Toletz noch doa kreg se
Er Bessen un fegt sick
Den Disch aw twe dremal
Un huchelt un haegt sick:
- Geit Nicks aewe Rennlichket!
Dat is min Leben,
Dat kriggt mit ’n Titt en
Dat lett sick nich geben! -
Nast bröcht se de Müll all
Herut uppe Koar’n – –
Doa was ünne Fett
Foer dre Joar de hel Goar’n.
4.
De Ollsche de güng
In de Eken un Boeken;
Holtin güng se, Lilgen -
Kunfalgen to soeken.
Se fünn se un wünn se
Un bünn se mit Klugen
Vun utrappelt Strümpschächt. -
So närig sünd Frugen.
Nu hett se ball nog
Un nu lett se dat Plücken,
Ern Korw uppen Arm
Un er Kip uppen Rücken.
Se droeg in de Kip
Ern lüttsten Krabaten;
Se harr vel to lew em
Un se künn em nich laten.
De Kip harr ken Deckel,
Doa kek he herute,
Twe blanke Slepkarten
De harr in sin Snut he.
- Nu boeren wi Schillings,
Nast koep’ wi üns Stuting:
Denn kriggst du ok aw wat,
Min Seling, min Puting! -
So humpelt to Stadt
Mit den Korw un dat Goer se
Un, sü ens! fiw Schilling
De kreg se, de boer se.
Man, ach! voer de Bor
Kreg se werre er Nücken,
Veder se, vesoep se
Mit ens er poar Plücken.
Dunn tummelt na Hus se
Den Aewe bi ’t Wate;
Doa schoet ut de Kip er
Herut de Krabate.
Se seg em koppheiste
In Wickeln un Bündeln
Den Aewe hendal
Mit Geblarr ’rünne tründeln.
Koppheiste so schoet he
In ’t Wate herünne
Un spaddelt un blubbet,
As ob swemmen künn he.
Dunn jucht se un krischt se
Un süng dörch ’e Näsen:
- Jung Lür de wael’ ok jo woll
Lustig ens wesen! -
5.
Se seten un hukten
Tosam up twe Hükes
Un bünnen to Bessen
Barkrises un Strükes.
Se legen so dull un so
Wiß in de Selen, –
De Swet schoet er druppwis
Heraw uppe Delen.
- Nu felt üns man, More,
Noch fiw an twe Stigen! -
- - De wael’ wi woll, Vare,
De wael’ wi woll krigen! - -
- De Bessen de dräg’ wi
Nu morrn na den Mölle;
Brot krig’ denn in ’t Schapp wi
Un Tüffken in ’n Kelle! -
Doa würren s’ so lustig,
Doa müßten s’ ens tüllen,
Doa deren de Oll un
De Ollsch sick biknüllen.
Dat Were was rusig,
De Winte was buten;
Dat tröck dorch de Stännes
Un Salen un Kluten.
- Ach, Vare, wat früst mi!
Herr Je, wat dat kolt is!
Dat ’s leg, wenn en olt is,
Un denn doa ken Holt is! -
Nich lang, doa füng ok
De Oll an to stenen:
- Ach, More! mi schürrn
As koll Fewe de Tänen. -
- - Ach, Vare! Wat naelst du,
Wat helpt dat Bisinnen!
Wenn ene man recht söcht,
De wad woll wat finnen! - -
Dunn söchten s’, dünn fünnen s’ –
Er Bessen de stoeken
Se ’rin na de Aw,
Un de brennten as boeken.
Dunn sären s’: - Dat ’s kolt,
Un de Deuke mag friren, –
De irst Not, de slimmst Not -
De moet en sacht kiren! -
6.
Se schüll em ’ne Bütt,
Un he schimp er ’n Draken;
Dunn kemen se werre
Sick beir uppe Knaken.
He grep na de Rung
Un se na den Spaten,
Un dunn güng de Foart los
Doa günt bi den Katen.
He sloeg dunn den Gräwe
Swippswapps ute Fust er
Groen würr se voer Iwe,
Kort würr dunn de Pust er.
Tosprüng se, tofoet se,
Lurrhals krischt un roart se,
’Rut ret ut den Poll em
Twe Fusten vull Hoar se.
So nüschten se beir sick
Herin in den Graben,
He baben – se ünne,
He ünne – se baben.
Se krischt as ’n Swin,
Dat de Slachte hett steken;
He bölkt as ’n Bull,
Den de Hürn se awbreken.
Schultvare de is dunn
Voeraewe doa kamen.
- Wu, roep he, wat, sünd de
All werre tosamen?
Wat nüschen all werre
Se doa anne Ird sick?
An sonn lerrig Roep,
Je doa biten de Pir sick.
Wat schüll’ wi se stür’n,
Wenn doato ken Not is;
Wi wet dat jo all,
Wat in ’n Hunnstall ken Brot is.
Denn lat se man, lat se –
Doa ’s nicks an gelegen!
Pack sleit sick, Pack wad sick
woll werre vedrägen! -