Schreibung:
Erstfassung (1858) 〉〉 Erstdruck mit Übersetzung Orthographie Herrmann-Winter 〉〉
John Brinckman
Wegwise
nach Hebel
To sonn vull Tunn? Hak du man drist
Voer Däu un Dag bet in de Nacht,
Bet Stirn an Stirn sick baben wist.
Kik di nich üm un bliw nich stan,
Hak du din Foar man vörrwartsch frisch, -
Nast fürst dat Kurn du in din Schün,
Dreggt More Melgrütt uppen Disch.
West, wu de Weg tüm Dale is?
De geit hart achte ’t Penningstück,
Un wen nich up ’n Penning süt,
Kriggt ni ken Dales in sin Fick.
Wu geit de Weg to Sünndagsrau?
Man ümme na de Warkeldag,
De Warkster dörch un ’t Ackefeld, -
Denn is foer ’n Sünndag goa ken Frag.
Sünnabens is he nich wit aw;
Kik ens, wat deckt doa More to?
Dat is ’n frisch Stück Ossenflesch –
Un Ris un Plummen sünd dat jo.
West, wu de Weg to Armot geit?
Kik du man hen na jeren Krog,
Ga nich voerbi, doa ’s ’n goren Sluck
Un ok Scharwenzelkoarten nog.
En Sack hängt in den letzten Krog,
Nimm mit em na den letzten Sluck,
Wenn ’t wire geit. Oll Vagelbunt,
Wat lett de Bedelsack di smuck!
Un kümmst du wu en Born voerbi,
Denn mak doa holl du man din Hand
Un drink, so vel du kannst un magst,
Du drinkst di doch nich to Vestand.
Wu geit de recht Weg hen to Ir
Un sonn schoen ruhig Ölle denn?
Grar ut, grar to, holl man din Mat,
Din Schülligkeit do – denn kümmst hen!
Un kümmst du, wu de Weg sick krüzt,
Un west nich recht, ob hül ob hott,
Denn holl man still un frag din Hart,
Dat spreckt ok platt, denn ga mit Gott!
Wu geit na ’n Kirchhoff hen de Weg?
Dat so wat en noch fragen kann!
Ga, wu du wist, du geist nich üm,
Doa kümmt toletz en Jere an.
Man doa is noch vel bi vemakt;
Gloew du min Rat, gloew du min Wurt:
In Gottsfurcht ga du jo din Strat,
Sonn Graw hett noch ’ne Achtepurt! -