Schreibung:
Erstdruck (1859) 〉〉 Erstdruck mit Übersetzung 〉〉 Orthographie Herrmann-Winter
John Brinckman
bi ’n Ambarg dor an ’n Soll;
väl hunnert Johr har de dor ståhn,
un dat he s’ schlööch, hett nödig dån,
se was all holl un boll.
Man mi, mi schleit dat schwer an ’t Hart,
wat nu de Drumm dor licht.
Ik was so in den Bom vernarrt,
mi ward dat vör de Ogen schwart,
dat is ’ne Trån, de sticht.
Mi is, as ob mi nu wat fählt,
as leech mien letzt Fründ dot.
As Jung heff ik mien Spill dor späält,
mien ierst Piep schmöökt un Quäken schwäält
un Ketüffeln brådt to dat Brot.
Nåst dröp mi Wendelk bi de Eek,
wenn ’t an to schummern füng;
dor was dat Moss so dicht un week,
dor seet’ wi dål un klœnt’ un sprök’,
gråd as uns Hart uns güng.
Un har ik håkt un ägt, denn seet
ik giern dor in dat Gras
un drööcht mi von mien Stiern den Schweet
un dacht so dit un dat un et,
wat in mien Kiep gråd was.
Nu bün ik olt, ik kann nicks mihr,
mien Hand un Arm is schwack.
All lang licht Wendelk in de Ier’;
ik mücht man, dat ik bi ehr wier,
ik ward all gor to fack.
Ik mücht, de Holtwohr keem un säd:
»Na, kumm man her un sök,
wenn morrn den Block såg’, söss Bräd’ –
dat is all, wat di nödig deed –,
oll Mann, di ut diss Eek!«