Schreibung:
Erstdruck (1859) 〉〉 Erstdruck mit Übersetzung 〉〉 Orthographie Herrmann-Winter
John Brinckman
Hääktpoppen
dat Ies hett lang nooch ståhn;
de Hääkt, de bitt, dat is keen Fråch, -
nu will wi poppen gåhn.
De Fischer wier dor gistern noch
mit Schläden, Wåd un Winn’;
he deed ’n bannig Brassentoch;
nu weet wi doch,
wat dor noch Wåken sünd.
Schnied man de Wiepens nich to dick
un schnied s’ ok nich to lang,
giff ok de Schnur ehr rechte Schick
un winn s’ ok nich to rank!
Stäk mi den Plötz ok jo recht fast
dwass up den Håken up,
dat nich de Hääkt glööft, wi hefft spåßt;
man got uppasst!
Bitt he, treckt wi em rup.
Süh, dor föllt all een Wiepen üm
un trünnelt in dat Lock;
wo flink de Schnur sik dreiht rund üm ...
Du steihst ok as sonn Block!
Treck an! He sitt... flink an! He sitt...
To schlapp nich, nich to straff!
Dat he de Schnur intwei nich ritt,
nich af se bitt
un sett sik uppen Draff.
Dat möt een forschen Bengel sien,
den kriegt wi so nich fatt,
wenn wi em so sien egen Pien
nich af sik spaddeln låt.
So nu is ’t Tiet, nu hålen wi ’n ran,
ik kenn sien Oort un Wies;
he ’s fack, ik sülm fåt em an ...
Süh, dat wier dån -
dor licht he all up ’t Ies!
Is dat een Kierl! Wän hett nu recht?
Kann sien, dat ’n Punter nägen
vör ’t Ooch he uppen Däsem weicht.
Wat ward sik Mudder hœgen!
Dat is noch eens ’n schön Middachbrot,
To Ketüffeln un brun Röw
schmeckt, Krischan, dat gefährlich got. -
Du nimmst to Not
sacht morgen mit uns förleef?
Nu hür eens, wo dat Wåder stött,
klunkt, rœtelt, rummeln deit,
as wenn de See sien Deck anfött
un mit de Fuust ansleit!
Wat dat dor ünnen runscht un knallt,
knackt, ballert un maracht!
Nu kriegt wi sacht Dauwäder bald,
de Månd hett all
sik wesselt gistern Nacht.