Schreibung:
Erstdruck 〉〉 Erstdruck mit Übersetzung 〉〉 Orthographie Herrmann-Winter
John Brinckman
De Kronen
De Metten flücht un spinnt de Stoppel in;
so witt is dor dat Feld von, as wier ’t Riep
un Frost un Schnee. Dat blänkert in de Sünn,
gråd as witt Sied deit an ’e Dodenkron,
de ünner Glas an de Churpieler hängt
dicht bi de Örgel, wenn de Sünn se dröppt
dwass dörch dat Altorfinster Sünndach morrns.
Krank licht de Ierd dor as ’ne schön jung Fru,
de se to Bett hemm’ bröcht, as ehr Stunn’ keem,
un de dat Melkfeewer œwerståhn nich kann,
tosåm dorœwer breckt un starben möt
un selig, still un gottgefällig starft:
Se weet, ehr Kind dat œwerlääft ehr doch,
Dat licht vull Läben in sien Bünneln dor,
as in ’e warme Weech, in Fack un Timmer.
De Kronen trecken hoch dor œwer ’n See.
Klamm hängt dat Lof un matt an Telch un Twiech;
de heel oll Woold steiht iernst un stumm un still,
so still un trurig dor un in sik kehrt
as een, up den mit eens dat Unglück keem,
un de nu noch sik nich to fåten weet.
De Sük is bråken in sien hoges Hus;
sien Kinner fallen vör em een bi een
un ligg’ nu stief, verschrümpt as Lieken dor,
de unnod un vull Älend storben sünd.
un wo sonn arm lütt Blatt noch grön sik höllt,
dat söcht so ängstlich nå de Sünn, as wenn ’t
verklågen wull de bös’ oll Nacht bi ehr,
Ruuchriep un Frost un Hågel, Storm un Wind,
de em so nürig nå de Görgel föten,
as hungrig Wülf dat Aulamm in de Hörd.
De Kronen trecken hoch dor œwer ’n See.
De Grund, de dampt un de gråch Dåk, de sticht
hochup un treckt dor œwer ’n Hellbarg hen,
as wier een Dörp dor achter af wo brennt
un schwält nu noch un rookt in Schott un Asch.
So matt un bleek un œwernächtigt süht
de Sünn up all de Starbensangst vör ehr,
as künn se dat Älend gor nich af mit sehn,
as ob de lüttst Grashalm, dat lüttst lütt Blatt,
dat dor to Enn nu geiht, so leed ehr ded,
as wier ’t ’n Kind, dat noch nich spräken kann
un all sien Leed man mit de Ogen klåcht.
De Sünn süht in den Dod bedrööft, as een,
de gor to giern, wo giern nich! helpen ded,
un den an sien warm Hart so deep dat geiht,
dat he dat mücht un doch nich helpen kann.
De Kronen trecken hoch dor œwer ’n See.
un wat dor schricht, dat is de Kron ehr Rop.
Sühst du? Dor trecken se fuurt in Reech un Glied,
as Mannschaft hen, de Order krägen hett
un de nu afmarschiert ut dat oll Quartier
vörwarts de brede Landstråt lustig lang;
se weet’ dat woll, ehr Disch is wedder deckt
un vull un rieklich deckt, wohen se gåhn.
Is ’t ok een got Stück Wäächs, dat vör ehr licht,
un möt dor männigeen an glöben ok, –
wat se torüch hier låten, is bitterbös,
dat wier för se so hart un schlimm un leech,
as för de Armot is de düer Tiet,
sonn Not, as Sük un Hunger för uns Minschen,
sonn Not, as sacht de Krieg uns oft all bröcht,
de, wat de Fräden spoort hett, rooft un frett.
De Kronen trecken hoch dor œwer ’n See. -
wi håk’ un plögen, mäuhn un extern uns
vör Dau un Dach bet in de dåkig Nacht;
wi perrn un lopen, rönnen, triezen, schuben,
|de een den annern stöten wi, wän tauierst
ankåmen deit, man wi weet’ sülfst nich, wo?
Wier ok uns Harfst un Winter lang all dor,
wi don, as keem de Aust uns all noch mål,
as künn wi nooch nich af dor all von kriegen.
den Metten sehn wi nich, de Stoppel nich,
de Kron, de sehn wi nich, de vörwarts treckt,
un för de Kron ehr Rop, dor sünd wi dof,–
bet dat uns Order kümmt. wi sehn nich to,
wat för de Fohrt uns Flunken stark nooch sünd;
kümmt Tiet, so meen’ wi all, denn kümmt sacht Råt.
De Tiet, de kümmt. Hür, hür, de Kron, de röppt!