Schreibung:
Erstdruck (1859) 〉〉 Erstdruck mit Übersetzung 〉〉 Orthographie Herrmann-Winter
John Brinckman
De krank Sœhn
»Hier, Moder! Hier is gor keen Toch;
hier achter schient de Sünn
gråd as in ’n Mai so warm noch,
dat ’s noch nich låt, – du weest dat doch,
wo giern ik buten bün.
Gråd hier bi uns oll Immenschur,
wenn ’k dor so sitt un denk
un ’t sümst so dicht vör mien Uhr,
dat stimmt so recht to mien Natur,–
dor stell man hen de Bänk!
De Kirch vörbi un Kirchhoff kann ’k
mi dor so wiet ümsehn,
de grote Wisch un Schåpdrift lang,
de heel deep Grund noch af un mank
de Hellbarg beid de Seen.
Denn ward mi gor schön to Mot,
as wier keen Hor mi krümmt,–
ik denk denn gor nich an den Dod,
ik mein denn, all ward wedder got,
noch ihr de Winter kümmt.
Un wenn de Sünn denn deeper sticht
un geiht to Rüst dor still,
denn ward mi as sonn Vågel licht,
de gråd sien ierst Schwungfeddern kricht,
un se versöken will.«
2.
»Sünd dat de Kronen, Moder?
de Kronen, de dor tehn?
Fuurt is all lang de Ådebor, –
kiek du! Mi is de Kopp so schwor,
ik kann se so nich sehn.
Sünd dat de Kronen, Moder?
De Kronen, wat dor schriet?
Mi is, as röp een äben mål
hoch ut ’e Luft von båben dål,–
ik glöf, dat is all ehr Tiet.
Sünd dat de Kronen, Moder?
Mi dröömt verläden Nacht,
wenn ierst de Kron ehr Order kreech,
wat ok mien Fewer af denn tööch,
denn wür ’k noch bäter sacht.
Un wenn ’t de Kron is, Moder!
Bör mi mien Kopp to Hööch,
ik will, ik möt dat sülm mit sehn,
wenn se dor hoch vörœwer tehn,
ik stürf, wo ’k dat nich seech.«
3.
»Ach, Moder, Moder, gåh nich fuurt -
un låt mi nich alleen!
De gnäterschwart oll Spenn, de luert
un rööcht ehr langen Been.
Sühst nich? De gnäterschwart oll Spenn –
dor löppt s’ de Eck to Hööch –
de kickt so nürig nå mi hen,
as wier ’k sonn arm lütt Fleech.
Ach, Moder, Moder! Wenn du geihst,
denn schütt se gliek heran
un sett gråd vör mien Ooch mi meist
an ’t Hart ehr Fådens an.
Un männigmål un männigmål,
denn ward – denn is mi so,
as bööcht ehr scharpen Tähn se dål
un beet un beet nu to.
Ach, Moder – Moder, gåh nich fuurt -
un låt mi nich alleen!
De gnäterschwart oll Spenn, de luert
un rööcht ehr langen Been!«