Schreibung:
Erstdruck (1859) 〉〉 Erstdruck mit Übersetzung 〉〉 Orthographie Herrmann-Winter
John Brinckman
un keem von ’t Bier he up ’en Grog,
denn füng he mächtig an to leegen
un måkt ut jeden Dutz dree Schock;
un ded em denn dormank wän schnacken
mit wo? woso? woans? un wat?,
denn puust he up gliek beid sien Backen
un röp: »Dat hüürt up dat anner Blatt!«
So seet ok eens he dor; dunn säd he –
bi ’t tweet Glas Grog dor wier he gråd:
»Is dat upstääds een rores Wäder,
man uk de Häuhnerjagd is ror!
Een Volk heff ’k achter bi de Eeken,
twee anner up de Roggenbråk
un dree denn noch dor günt de Böken,
wo nu se den Rappacker håkt.
Na, gistern gåh ik mit Schassüren
vör Middach ’n bäten in ’t Revier
un woll togliek ok af eens spören,
wat dor nich noch mihr Höhner wier.
As ik nu so henstäwel buten
un nå de Bråk nåst ranner kåm,
sitt Musche Hås breet mank ’e Kluten
as sonn Kaninken drus un fråm.
Schassür man, de infåmte Köter,
de scheest to hastig nå em ran, –
heidi! Up güng de Hås, utreet he,
hest mi nich sehn! all wat he kann.
Ik flink dunn mien oll Scheetding runner
un lang em eens gehürig nå –
knick! knack! man Wunner œwer Wunner,
hen güng de Hås, je ja! je ja!
Ih, denk ik, schüll di dat so dreegen?
du nehmst em doch gefährlich sür!
Ik fix dunn ran bet wo he lägen,
dor seech ik gliek, wat Schweit dor wier.
Fuurts spör ik dunn de Bråk noch rünner
grådwäägs bet in den Dannenkamp,
dor in dat Vosslock, hål ’s de Schinner!,
was rinner råpen Meister Lamp.
Ik lang dor rin, man aftolangen,
was he nich, wat ik langt un greep;
wat was dorbi recht antofangen,
de seet to fast un väl to deep.
Dor möt sik doch ’n Middel finnen –
du kannst dor so doch von nich gåhn!
so denk ik dunn, un dat Besinnen
dat hülp mi, as dat oft all dån.
Inföl mi gliek mien Schrubenkrätzer,
de ünnen an mien Lådstock sitt;
sonn Schruf höllt fast, licht los nich lett se, –
dat was keen Fråch, dor güng dat mit.
Af måkt ik dunn den heeden Loppen,
de üm den Kratzer rümmer seet,
un hål mi Lampen as sonn Proppen,
de drang wat ut ’e Buddel geiht.«
»Na«, äd dunn Köster Hübenbecker,
den Förster seet toneechst he gråd,
»Ehr Wuurt in Ihren, man Stöcker,
Herr Förster, dat is mi denn doch gor–«
»Vergäten Se Ehr Räd nich, Köster!«
föl Förster Knoop em flink in ’t Wuurt,
wi kåm’ jo süss noch von dat Beste,
de Höhner af, wenn lang dat duurt!
Ja, von de Höhner wull ik seggen...
as ik nåst nå de Häkers will,
seh ik Schassür den Kopp antrecken,
un as sonn Muer so steiht he still.
Burr! burr! Hen vör mi güng de Vågel,
dat hee Volk – föfteihn – Seel!
Ik måk uk Füer, man Dunnerhågel!
keen |eenzig Hohn, keen Fedder föl.
Ih, sech ik, büst du denn behext hüt,
hest du an sonn oll Wief di schüert,
dat du dien Kuurn to Siet di steckst hüt
un di so bannig dat mallüürt?
Ik gåh dunn wieder nå de Koppel
un kiek noch nå de Höhner mål, –
dor, richtig! achter up ’e Stoppel
dicht bi de Häkers fölen s’ dål.
Toʼt Laden nehm ’k mi gor de Tiet nich;
wi beid ehr nå, Schassür un ik, -
dat was bet nå de Stoppel wiet nich,
wo dat föllt, dor höllt sonn Hohn ok sik.
Schassür de füng gliek an to spören,
un as nå dat Pulwermåt ik griep,
seh ’k all den Hund den Kopp upbören –
dor stünn he vör een Hœkerkiep.
Ih, denk ick, is de Hund besäten?
Wat hett he dor? ... Wat is em nu?
Ik ståh un kiek un töf noch ’n bäten,
man he steiht fast up Trojedus;
förwohr, he har de Höhner dråpen...
De Höhner, rök de oll Töl,
de wieren nå de Kiep rin kråpen,
all sössteihn Höhner, meiner Seel!
Schassür de günst, gråd as sonn Teckel
vör dat Vosslock, wo de Voss in sitt.
Ik schlå´ fix to de Kiep ehr Deckel;
wat, sech ik, deist du nu dormit?
Ik will to Hus all mit se stüern,
man as ik neger mi besünn,
wull ik dat gliek eens utprobieren,
wat ik nich recht mihr dräpen künn.
Ik mök de Kiep dunn åpen ’n bäten,
dat een to Tiet man ruter künn,
un, as ik mit ’n Steen| anschmeten,
dor burrt de Vågel enkelt hen.
Burr! flööch dat, burr!... knick! knack! so schöt ik -
ik wüsst jo, dat mien Ooch nich drööch, -
bet all de Höhner to mien Föt ik,
keen dree Minut nehm dat – liggen seech.«
De Köster kleit sik still de Wåden
un jöökt nådenklich sik dat Kinn:
»Nee, so wat lääft nich! Man dat Låden,
Herr Förster, güng dat denn so swinn?«
Dunn röp de Förster: »Ach, wat, wecker!
Dat hüürt jo up ’n anner Blatt!
Wän, mien oll leef lütt Hübenbecker,
wän har to ’t Låden Tiet ok hatt!«