Schreibung:
Erstfassung 1859 〉〉 Erstdruck mit Übersetzung 〉〉 Orthographie Herrmann-Winter
John Brinckman
Don un låten
dat Wäder dat was gor to schön –
dunn keem dor sacht wat antoführen,
un dat was Buer Stoffer Dön.
De was all wedder eens to Stadt wäst,
un keem torüch nu dick un dun,
de Kœm was wedder em to glatt wäst,
sien Schnut all wedder blåch un brun.
as he dunn rankeem, säd oll Reuter:
»Kricht He denn, Stoffer, nie eens nooch!
De Prädigt jedwer Mål ümgeiht He,
man nie un keenen Dach den Krooch!
Versteiht He sik denn nich fåten,
versprök He mi nich fast un stief:
Wenn He dat ded, He künn ’t ok låten –
un wedder hett He vull dat Lief?!«
»Prr!« säd dunn Dön. De Pier de stünnen,
de Wåch de höll, un Stoffer schöf
sien Hot sik von sien Schnut nå hinnen
un richt sik up un harkt un schnöf
un hickuppt ierst sien Gördel klor sik,
as ob de Fråch he woll verstünn,
man up de Antwuurt nich so dråd sik
un up ’e Städ besinnen künn.
»Je, Herr Propoost, je«, säd dunn Stoffer,
»je, wat ik secht heff, dat heff ’k secht!
Ik mach keen Warmbier un keen Kaffe,
un Melkgrütt is mi gor nich recht;
de Branntwien is ’n grotes Œwel,
dat ’s wohr un dat is gor keen Fråch. -
Man Wåter mach ’k nich in mien Stäbel,
un unnod nähm ’k dat in Måch.
Un dorbi blief ik, wat ik secht heff,
un to mien Wuurten ståh ’k as ’n Mann:
Don kann ’k, ik weit woll, wat ik recht heff,
un Gott weet, wat ik ’t låten kann!
He hett man nich de rechte Kenntnis,
Herr Paster, as ik nu woll seh, –
dat is ’n rennlich Unverständnis,
un anners as ik meent dat He.
Un denn so een för alle Målen:
Ik säd, Herr Paster! ik kunn dat don,
dat heet so väl, ik kann ’t betåhlen,
un dornå kreiht nich Håhn nich Hohn.
Un wenn ik säd, ik künn ’t ok låten,
na, Herr Propoost! je, na, dat heet:
Twee Pött, denn bün ’k so vull nich gåten,
dat ik nich noch twee Pägel leet!«