Schreibung:
Erstdruck (1859) 〉〉 Erstdruck mit Übersetzung 〉〉 Orthographie Herrmann-Winter
John Brinckman
Oll Våder Knaak
dat ierst Mål was ’t siet sösstig Johr’, –
dunn har he sonn Angst dat krägen,
un gor |to gräsig wür em dor.
Dat schöt mit eens all up dat Hart em,
wo ruuch he lääft har un kaspråt, –
un vör ’e Ogen wür dat schwart em,
as har de Düwel em all fåt.
»Ik heff sonn Angst in all mien Knåken,«
säd he dünn, »Moder, as sonn Krääft,
den in kolt Water af se kåken,
un har so giern noch ’n bäten lääft!
Dat is de Dod, de fött un schüdd mi,...
dat licht mi up mien Bost so schwer...
ik glöf, ’n bäten bäder würd ’t mi,
süngst du sonn geistlich Leed mi vör.«
Dunn har se ehr Gesangbok krägen,
de Ollsch, un schlööch dat up un rort:
»Wist, Våder, du den Åbendsägen,
den Morrnstiern odder Himmelfohrt?
Schall ’k di vun de Paschon een läsen,
sonn Stannsleed odder Jesusleed?
Schallʼt vun dat christlich Läben wäsen?
Dat, Våder, bringt di sacht in Schweet!«
»Ach, Moder, dat ʼs to schwacken Fleeder«,
säd Våder Knaak un stœhnt dorbi,
»man fuurtst een vun de Höllenleeder,
all annern düsen nich bi mi!«