de beiert af de Woch;
de Klœs dor vör ehr Nester
de karken luter noch.
Wat is dat för ’n Geklœter?
Dat geiht jo klack un klick!
– Dat is in ’t Dörp Kœter
sien Seiß, de hoort he sik.
Klack, klick! klick, klack! So schleit he
sien Håmer run un rup,
un dorto piept un fläut he
sik sülm een Stückschen up.
Wat heet dat Panken, Pinken?
– Dat is dor vör de Schmär,
dor lecht Schmitt ni Tinken
de iesern Ägen vör.
As nachts Flämmstiern blunken
mank Duurn un Fleeder mank,
so hüppt un spräuht de Funken,
un dat geiht pinke pank!
Wat blåst so schön dor achter?
Wat ’s dat för ’n hellen Ton, -
denn lut eens, denn eens sachter?
Dat is een Postillion.
De blåst dat Leed von Sleswig
un Holsteen blotsverwandt,
de blåst dor von de Gefjon
un von de Düppler Schant;
von Meldörp un Bornhöved
un Hinrich vun Swerin
un von de Grotmül blåst he,
de achter Flensborg schrien;
de sik för Wallen hollen
un sünd doch man Grashääkt,
un wenn dat fluscht, sik achter
ehr groten Bröder stääkt. -