Schreibung:
Erstfassung (1859) 〉〉 Erstdruck mit Übersetzung 〉〉 Orthographie Herrmann-Winter
John Brinckman
Moder schellt
ik, Vader, wasch mien Hänn’;
dat hett nu so un so keen Oort
un nimmt noch ’n kläächlich Enn.
Wi möt dor abslut ’n Insehn don –
do doch dat Mul up, sech!
Dat geiht de Diern an Kranz un Kron,
wenn wi ’t ehr nu nich lech.
Nich locken un nich hissen lett
sik mihr de olle dumm Strün;
se hett ehrn Kopp up den Bengel sett
un ward nåst nooch noch schrien.
Sonn will Diern is so schwer to höd’n
gråd as sonn Sack vull Fläuh,
süh, Vader, denn so is ’t vun Nödʼn,
wi pass’ ehr up sülftwee.
Wi möt ehr eens de Bicht verhür’n,
den Kopp ehr wedder stell’n;
wat schall sonn oll unnoslig Diern
mit sonn oll rugen Gesell’n!
Dat geiht so lang nu, as dat geiht –
nee! sech ’k, un teihnmal nee!
Wenn sonn Unrack den Döst friegen deit,
denn truucht de Düwel se.