Schreibung:
Original 〉〉 Nordniederdeutsch („HH“) Text mit Übersetzung 〉〉
John Brinckman
Wat wist du ʼt noch verstäken
wenn ʼt di nich mihr geföllt?
Låt rieten, Hans, låt bräken,
wat doch nich länger höllt!
Wenn all man so gewiss wier!
Dat ʼs lang nich mihr mit üns,
all lang nich, as dat süss wier,
lang – lang nich mihr as süns.
Süh, dunn wierʼn œwereen wi,
een Lust, Hans, un een Weh;
un nu gåh beid alleen wi,
nu sünd wi wedder twee.
De Såt, de ünner ʼn Plooch is,
kennt een woll, würr se grön;
wat Wohrheit un wat Drooch is,
wo ball is dat to sehn!
Dat Unkrut steiht all höger,
väl höger as üns Kuurn,
un neger, ach! un neger
is all een Rusch un Duurn.
Nu höllt dat nich un breckt nich,
is Hack nich, is nich Stäl;
nu treckt dat nich un reckt nich
un is nich half, nich heel.
Wat wist du ’t noch verstäken,
wat di nich mihr geföllt?
Wat wist dat Wurt nich spräken?
Lat rieten, Hans, lat bräken,
wat doch nich länger höllt!