Schreibung:
Erstdruck (1859) 〉〉 Erstdruck mit Übersetzung 〉〉 Orthographie Herrmann-Winter
John Brinckman
dat een’n dat Hart sick freucht;
he hett in mennig Johr so got
un vull un schön nich bleucht.
Mien Vader hett noch plant em hier;
Gott’s Lohn den Ollen in de Ier
för den schön’n Gravensteiner!
Meenst du dat ok nich, Heiner?
Mattini sünd dat sößtig Johr,
dor hadd de Oll em plant;
ik was sonn Schlœks as du dunn grår
un güng em driest to Hand.
As he de ierste Bleut dunn kreech
un nåsten sin ierst Appel drööch –
dat was sonn Freud för ’n Ollen,
as wier de Appel gollen.
Nich lang, dor drööch he schäpelwies,
dor drööch he Johr för Johr;
dunn sneed ik ut de geilen Ries’
un nehm de Rupen wohr;
to rechte Tiet ’ne Windmœhl bünn ’k
fast in sien Kron em för de Lünk –
man för de Wesp ehr Schåden
wier ni nich recht to råden.
As nåst de Hans Franzos ankeem,
güng ’t Elenn œwerall;
dor keem de Marrudür un nehm
de Pier üns uten Stall
un schlacht ünsʼ Köh un Schåp un Schwien
un dreicht eens üm dat Mien un Dien,
un wen dat nich wull drägen –
den hauchten s’ baff vör ’n Brägen.
Dor würr wi mit de Kratzböst stråkt
un würr de Dun üns plückt,
utströöpten s’ spinterfåselnåkt
un schröppt üns as verrückt;
wat gåhn künn, dat müsst mit ehr gåhn,
üns Gravensteiner leten s’ ståhn –
man dat nich to vergäten,
as se de Appels freten.
Na, nåt kem wi ok eens an ’t Wuurt,
gråd vör üns letzte Puust;
dunn tröck ik mit as Jäger fuurt,
de Büss, Jung, in de Fuust;
dor kreech wi ok eens Trumf to sehn,
dor künn’ de Rackers nich bedeen’n,
keem wi mit Osten-Sacken
ehr schnurrig up de Hacken.
Dor güng dat eens bet vör Paris,
dor heff wi sʼ wedder luust;
dor langt wi to ok schäpelwies,
dat wier betåhlt, nich muust –
denn wi keemʼ nich as Marrudür,
mit üns güng all dat par Hunnür,
wi wull’ ehr blot wat lihren,
se heet dat revanschieren.
Je süh, dat ’s all nu lang all her,
de Oll is lang all dot;
ik bün Grotvåder an sien Stär
de Appel smeckt noch got!
Un sett sien Bleut ok half man an,
dreecht he dree Tunn sacht, Heinemann,
he ’s fast noch, un sonn Sägen
den kann he rieklich drägen.
Doch kümmt sonn Hundsfott vun Franzos,
sonn Marrudürkujon,
un du schleist nich mit up em los,
mit Såbel un Patron,
denn nähm ik di dat grausåm krümm,
denn dreich ik in de Ier mi üm,
denn hål di un dien Kinner,
Heinz, samst den Bom de Schinner!