Schreibung:
Erstdruck (1859) 〉〉 Erstdruck mit Übersetzung 〉〉 Orthographie Herrmann-Weber
John Brinckman
Hasselstöck
du unnod, wat ick weet:
as in sonn güllen Herrgott kickst
in dien unorrig Krœt.
Nich ihr markst, wat in Grund und Borrn
den Schlüngel du vertreckst,
bet, wat di Honnig was för Morrn,
för Nacht as Wörmt du schmeckst;
bet, wat du gor to väl, wenn lütt,
rein ut haddst weeden könnt,
as Durn toletzt di blödig ritt,
as Nettel di verbrennt.
Dat lütt Gör danzt di up dien Schört,
du lickst em, wenn he blarrt –
dat grot, dat grot, dat stött un pedd
di eens noch up dien Hart.
Lech em bi Tieden an dat Bitt,
wenn he sik steilen deit,
dat nåst sienʼn Tom he nich territt
un nich toschannʼ di schleiht.
Wurdst du dat man begriepen blot,
du büst doch süs klok nooch –
treckst du den Jung to’m Kåter grot,
kratzt he di ut dien Ooch.
Man wen sik nich bedüden lett,
de süht un kann nich sehn –
un männich, de keen Krüz nich hett,
is åpsch un köfft sick een.
Weck sünd stockdof, stockblind sünd weck –
wenn du doch sehn man künnst!
De Hasselstöck – de Hasselstöck
de wassen nich ümsünst.
Sonn Stock, dat is de wohre Stütt,
wu gråd sonn Jung an wasst,
gliek ihr he noch Geilriesers schütt –
nåst is de Tiet verpasst.
Kik! hett he irrst ʼn Spielenboort,
denn helpt keen Knüppel mihr,
un wenn he vun hågböken Oort
un Eekenholt ok wier.
Man Wunner deit sonn Hasselrot
noch an sonn lüttes Gör;
sök du man nå, dor wassen got’
dicht bi dien Gorendör.
Schlah längs de Nåht den rechten Strich
sienʼn Puckel orrig dål,
dat eens mit em de Sxhlüters nich
in ʼt Tuchthus nå dat hålʼ.
Man weck sünd dof, un blind sünd weck –
wenn du doch sehn man künnst!
De Hasselstöck – de Hasselstöck
de wassen nich ümsünst!