Schreibung:
Erstdruck (1859) 〉〉 Erstdruck mit Übersetzung 〉〉 Orthographie Herrmann-Weber
John Brinckman
Midden in ’e Nacht
allens liggt un slöppt
in dat Dörp un up dat Feld,
bet de Dag se röppt.
Nicks rögt sick. In wieder Firn
man een Köterblaff,
man dor båben schütt een Stirn
up üns’ Kirchdack raf.
Månd un Stirn un Stirn un Månd
de lücht’ man so blank
vun de Sünn, bi de se ståhn –
secht üns’ Köster Pank.
Man üns’ oll lütt Paster seggt:
Dat ’s Gott’s Angesicht!
Pasting, glöf ik, de hett recht,
un de Köster lücht.
Ünner ’t Krüz un in dat Graff
dor de lange Reeg
slåp’ un weetʼ vun nicks nich af,
un de stürt keen Fleeg.
De heff ’t œwerståhn un lich’
in ehr Låkens still;
keem dor wedder een vun trüch,
denn wir ʼt Kinnerspill.
An den Turn dor inne Mür,
wo se ’t Galmlock hett,
glœst dat as sonn spökig Füer
in een olmig Brett.
Wat mi gräst, un wat mi grust,
un wo still dat sitt!
Wenn dat wier ʼne Ul, de must,
röp se woll: Kumm mit!
Mankedörch – Herr Jes, un denn
wu verfihrt dat eenʼn!
Knackt un ruschelt dat, as wenn
sacht üns nåhslickt wen;
dat een nå sin Handstock fohrt
un meent wunner wat –
un is doch man sonn oll Moord,
sonn oll Ilk un Katt.
Bumm! Dor sleiht de Klock all een;
de oll Stunn is ründ,
de keen Minsch nich mach, un keen
is mit ehr got Fründ.
Dat ’s narrsch, wat ’n sick licht verfihrt,
denn un gor nicks trucht
un grad as sonn dœsig Pierd
vör ʼn Steen sick schucht.
Dat ’s de Gäbel, dor ’s de Dör,
båben dor slöppt Gret;
man de iesern Schott is vör,
süs, wen weet – wen weet?
Süs – wen weet, wat denn ik deed,
mi is as een ’n Deef;
dat ’s man üm dat Nahgeräd,
süs wüss ’k, wo ’k nu bleew.
Süs, je süs – ik weet woll Råt,
wo ick rinner kåm;
wenn ik forsch de Dör anfåt,
breckt se sacht tosåm.
Mör is s’ as oll Dannenbork,
un ehr Hasp is slicht –
man Gretmoder is sonn Lork
un måkt sonn Geschricht.
Denn wåhnt ok de oll Mattiensch
gegenœwer schråt;
dat oll Minsch is grausåm fünsch,
un de hett sonn Pråt.
Wo de dat to weeten kreech,
dat is gor keen Fråg,
dat heel Dörp tohopen schreech
se in keen twee Dåch.
Wat! ’n lütt bäten Schawernack
dat wier nich verlöft?
Dat bringt man Mattiensch in ’n Schnack,
wat an Spök se glöwt.
An de Ollsch ehr Finster stiech ’k,
nähm den Drumm as Tritt,
klopp sacht mit de Knörr un schriech
as ’e Ul: Kumm mit!
In den Kåten achterut,
bi den Schult sien Schün
schient as Licht dat dörch ’e Rut –
schüllt de up all sien?
Hisch! dat hürt sik an, mi dücht,
in de Dönsk schreech dat;
ob dor wen in Starwen licht,
ob dor jung wat ward?