Schreibung:
Erstdruck (1859) 〉〉 Original mit Übersetzung 〉〉 Orthographie Herrmann-Weber
John Brinckman
De Sünn
so blank kümmt dor de Sünn;
as ob se in ehr Sünndachsståt
nu up de Stråt
un vör ehr Husdör stünn.
So ihrbor sticht se dor nu rup,
as wull s’ to Kirch hento;
as hadd se ehr Gesangbok mit, –
de güllen Schnitt,
de lücht un blänkert so.
So freudig geiht s’ un doch so iernst,
as hadd se gistern bicht; –
so still un wohrhaft in sick kihrt,
as een, de ’t wiert,
dat he Vergäwung kricht.
Gråd as vun de Gerechten een,
de to Gotts Disch herkümmt
un för sin egen Seelennot
den Wien, dat Brot, –
nich vör de Minschen nimmt.
Gråd so as een, de sik verspreckt:
wat an mi is, dat do ’k; -
ik gåh mien’n Wech in Gottes Nåm,
ob Wulken kåmʼ, –
un de denn höllt dat ok.