Schreibung:
Original
John Brinckman
De oll Ek
Bi ‘n Ambarg doa an ‘n Soll;
Vel hunnert Joar harr de doa stan,
Un dat he s‘ slög, hett nödig dan,
Se was all holl un boll.
Man mi, mi sleit dat swer an ‘t Hart,
Wat nu de Drumm doa liggt.
Ick was so in den Bom venarrt,
Mi ward dat voer de Ogen swart,
Dat is ‘ne Tran, de stiggt.
Mi is, as ob mi nu wat felt,
As leg min letzt Fründ dot.
As Jung hew ick min Spill doa spelt,
Min irst Pip smoekt un Quäken swelt
Un Tüffken brart to ‘t Brot.
Nast droep mi Wendelk bi de Ek,
Wenn ‘t an to schummern füng;
Doa was dat Moss so dicht un wek,
Doa set wi dal un kloent‘ un sproek‘,
Grar as üns‘ Hart üns güng.
Un harr ick hakt un egt, denn set
Ick girn doa in dat Gras
Un droegt mi vun min Stirn den Swet
Un dacht so dit un dat un et,
Wat in min Kip grar was.
Nu bün ick olt, ick kann Nicks mir,
Min Hand un Arm is swack.
All lang liggt Wendelk in de Ird;
Ick mücht man, dat ick bi er wir,
Ick warr all goa to fack.
Ick mücht, de Holtwoar kem un sed:
- Na, kumm man her un soek,
Wenn morrn den Block se sag’, söß Bred –
Dat is all, wat di nörig der –,
Oll Mann, di ut diß Ek! -