Schreibung:
Erstfassung 1859 Erstdruck mit Übersetzung 〉〉 Orthographie Herrmann-Winter 〉〉
John Brinckman
Don un laten
Dat Were dat was goa to schoen, –
Dunn kem doa sacht wat antofüren,
Un dat was Bur Stoffe Doen.
De was all werre ens to Stadt west
Un kem torüch nu dick un dun,
De Kaem was werre em to glatt west,
Sin Snut all werre blag un brun.
As he dunn ’ran kem, sär oll Reute:
- Kriggt He denn, Stoffe, ni ens nog!
De Predigt jidwe Mal ümgeit He,
Man ni un kenen Dag den Krog!
Vesteiht He sick denn nich to faten,
Vesproek He mi nich fast un stiw:
Wenn He dat der, He künn ’t ok laten –
Un werre hett He vull dat Liw?! -
- Prr! sär dunn Doen. De Pir de stünnen,
De Wag de höll, un Stoffe schoew
Sin Hot sick vun sin Snut na hinnen
Un richt sick up un harkt un schnoew
Un hickupt irst sin Görgel kloar sick,
As ob de Frag he woll vestünn,
Man up de Antwurt nich so drar sick
Un uppe Ster bisinnen künn.
- Je, Herr Propoß, je, sär dunn Stoffe,
Je, wat ick seggt heww, dat heww ’k seggt!
Ick mag ken Warmbir un ken Koffe,
Un Melkgrütt is mi goa nich recht;
De Brannwin is ’n grotes Aewel,
Dat ’s woar un dat is goa ken Frag. –
Man Wate mag ’k nich in min Stewel,
Un unnor nem ick ’t in de Mag.
Un doabi bliw ick, wat ick seggt hew,
Un to min Wür sta ’k as ’n Mann:
Don kann ’k, ick wet woll, wat ick Recht hew,
Un Gott wet, wat ick ’t laten kann!
He hett man nich de rechte Kenntniß,
Herr Paste! as ick nu woll se, –
Dat is ’n rennlich Uenveständniß,
Un annes as ick ment dat He.
Un denn so en foer alle Malen:
Ick sär, Herr Paste! ick künn ’t don,
Dat het so vel, ick kann ’t bitalen,
Un doana kreigt nich Han nich Hon.
Un wenn ick sär, ick künn ’t ok laten,
Na, Herr Propoß! je, na, dat het:
Twe Pott, denn bün ’k so vull nich gaten,
Dat ick nich noch twe Pegel let! - -