Schreibung:
Erstdruck (1859) Erstdruck mit Übersetzung 〉〉 Orthographie Herrmann-Winter 〉〉
John Brinckman
Mölles
Wet nümms, wuher – wuhen he weigt,
En süt man, wu de Mael he dreigt.
De Mael de klaetet; wat seggt se – wat?
’N Schepel ’ne Matt! ’n Schepel ’ne Matt!
De Mölle de kek herut ute Luk,
Harr ’ne rode Snut un ’n dicken Buk
un in beir sin Ben de Fik un de Muk, –
Wat schart em dat? Wat schart em dat?
Sin Mael hett Flaegel, sin Mael hett ’n Rad,
Un droeg is dat Mel, un de Kaem is natt, –
’N Schepel twe Matt! ’n Schepel twe Matt!
Sugt ji man all anne Hungepot!
De Mölle hett doch sin schoen Stück Brot,
De hunget ümme toletz irst dot.
He hett vullup, he hett vullsatt;
Wat hett he nich un wat harr he nich hatt!
He matt – he matt, bet ’ne Last dat wad,
Sin Sten is rug, un sin Sten is glatt, –
’N Schepel dree Matt! ’n Schepel dree Matt!
Un Mölles giwt dat vun allehand Oart;
Un wen sick doa nich voer woart – voer woart,
Kriggt aewe sin hel Gesicht ’n Boart.
Doa ’s ümme ’n Flaegel un ümme ’n Rad
Un Wind un Wate in Land un Stadt,
Un wen sin Og nich harr apen hatt,
Den nem’ se all sinen Rom vun de Satt, -
Denn de Katt is ok an Swanz ’ne Katt;
De wad vun sonn Mölle denn matt – denn matt,
’N Schepel en Virt, ’n Schepel twe Virt,
’N Schepel dre Virt, bet he kiken lirt. -
Quelle: Vagel Grip. Güstrow : Opitz, 1859. S. 105-106. Der originale Text: online 〉〉