Ik weer richti bi Hansohm ton Besök. Ik keem dar öfter, des Jahrs wenigstens een oder en paar Mal. Doch nich so oft, dat mi dat glikgülti, un nie so lang, dat mi’t toweddern war. Tellingstȩd blev min Paradies. Hin gung’t jümmer mit Freuden un weg selten ohne Weenn.

Tellingstȩd weer wit nog, dat man nich jüs mit sin Botterbrot inne Hand sik hinȩten kunn, doch weert ok nich so wit, dat nich en Jung mit sin egen Been un Handstock, as de Tellingstȩder sän, dar hin harrn much, wenn’t ok en Reis weer vun enige Stunn. Man muß allerdings dær twee verscheden Dörper ünnerwȩgens, dær twee Hölter, Binnwold un Nordwold, æwer en grote Heidstreck, æwer en Bȩk, de de Barsbȩk heet, wo frili meistens keen Water in weer, awer he leep jüs op de Hälfte Wegs deep inne Eensamkeit, oppe anner Sit düch Een war’t allens tellingstȩdsch.

Un wenn man achter Gaushorn ut’t Holt trȩ, so leeg de Brune Barg vær Een, so herli brun inne Heilo, he leeg in den grön Som as en Bild in en Rahm, as en Karrn int Sluv, oder wat man sik sunst darbi dach, denn denken muß man wat darbi, wenn man den Fotstig nagung, de sik ropslängel, bet man vun baben æwer de ganze Gegend seeg un Tellingstȩd mit sin Kark un Mælndik vær sik harr, man en half Stunn Wegs af. Ja, dar leeg dat ol Nest lank hin, an beide Enns op en Höchde. Wo de Kark stunn, weern’t Pannhüs’, op den annern Enn seeg man blot Dackfösten. Gewöhnli qualm dat dar an een oder anner Stell gewalti, dat weer vun de vȩlen Püttjerien, wo gewöhnli eenige vun „brenn", as de Utdruck luden dȩ. Jedesmal stunn man dar wedder un seeg hendal mit Entzücken.

As ik segg: so oft keem’t nich, dat dat glikgülti warrn kunn.