Min Weg gung dar gewöhnlich glik inne Warkstȩd. Dar dreep ik meistens den Oln mit en Geselln un Burßen bi de Arbeit.

De Gesell seet achter de Dreihschiv, en Dings as twee holten Teller an en Stang, de lik op steit, de ünnerste Teller as en lütt Wagenrad grot. De Mann seet baben in Hemdn, ok in Winter, de Arms opkrämpelt un wenigstens een Fot bar, wo he de Schiv mit umdrev. Wenn he se rech in Swunk harr as en Küsel, so smeet he en Klutt natte Püttjereer merrn op den lütten Teller, dat dat anne Finstern un Een umme Ohren spritt.

Denn leet he em dær de Hann lopen bet he glatt weer, greep mit beide Dums rin, trock dat umhöch as man en indrückten Hot umhöch trecken kann, dat Dings war as en Krooß, as en Blomputt, as en Kruk, as en Kann, as verwandel sik dat in alle Art Puttgestalten, de mægli sünd, bet dat de rechte funn, de ʼt warrn schull: dat rich sik op un kreeg Hängeln, oder dat bree sik platt dal to een Melksett.

De Schiv war mit de nakelte Fot stoppt as en Wagenrad, wo man inne Speken fat, dat Fatt mit en fin Mischenwir los sneden, he fat dat mit beide platte Hann an, dat dat noch mal as en lerrige Papiertut fast tosamklapp, un man verwunner sik, dat dat opʼt Brett, woʼt opstellt war, in sin Form torecht full as sins Liken, de al darstunn. De Mann wisch den Swet af un dat gung wedder opʼt nie los. Ik stunn jedesmal eerst in Verwunnern still, um mi de Kunst antosehn.

Friedrich Wida harr gewöhnli biʼt Glasurn to don. He got wat in Fæt un Setten, de drögt weern, un gris utseegen un got dat wedder ut, he strei dar wat in, wat utseeg as Asch un wat he Bliasch nöm. He harr en Kohhorn mit en Pos rut, wo wat Witts rutleep as Melk, darmit teek he Blöm op den Borrn vun dat Fatt un en Som as een Slanglinje rund um.

He seeg darbi unendli gedülli un fründli ut.