Schreibung:
Original
Fritz Reuter
Ik weit einen Eikbom
De Nurdstorm, de brusʼt in sin Knäst,
Stolz reckt hei de mächtige Kron in de Höhʼ;
So is dat all dusend Johr west;
Kein Minschenhand,
De hett em plantʼt;
Hei reckt sik von Pommern bet Nedderland.
Ik weit einen Eikbom vull Knorrn un vull Knast,
Up denʼn fött kein Bil nich un Aext.
Sin Bork is so rug un sin Holt is so fast,
As wir hei mal bannt un behext.
Nicks hett em dahn;
Hei ward noch stahn,
Wenn wedder mal dusend von Johren vergahn.
Un de König un sine Fru Königin
Un sin Dochter, de gahn an den Strand:
»Wat deit dat förʼn mächtigen Eikbom sin,
De sin Telgen reckt äwer dat Land?
Wer hett em plegt,
Wer hett em hegt,
Dat hei sine Bläder so lustig rögt?«
Un as nu de König so Antwurt begehrt,
Trett vör em en junge Gesell:
»»Herr König, Ji hewwt Jug jo süs nich dʼrüm schert,
Jug Fru nich un Juge Mamsell!
Kein vörnehm Lüdʼ,
De hadden Tid,
Tau sein, ob den Bom ok sin Recht geschüht.
Un doch gräunt so lustig de Eikbom up Stunʼns,
Wi Arbeitslüd hewwen em wohrt;
De Eikbom, Herr König, de Eikbom is unsʼ,
Unsʼ plattdütsche Sprak isʼt un Ort.
Kein vörnehm Kunst
Hett sʼ uns verhunzt,
Fri wüssen sʼ tau Höchten ahn Königsgunst.««
Rasch giwwt em den König sin Dochter de Hand:
»Gott segʼn Di, Gesell, för Din Redʼ!
Wenn de Stormwind eins brusʼt dörch dat dütsche Land,
Denn weit ik ʼne säkere Städ:
Wer ein Ort
Fri wünn un wohrt,
Bi denʼn is in Noth Ein taum besten verwohrt.