Ik kreeg een Winter mal Verlöf vun Vatter inne Wihnachtstid na Tellingstȩd. Kum kunn ik den hilligen Abend æwer töben un reis’ den annern Morgen mit min Stock un min Schlittschoh an Schoster Harders sin Sit swigsam un glückselig na’t Osten to. Dat weer en herligen Winter. Dat fror Pickelsteen. Ik harr grote Fusthannschen an un en Koppdok um de Ohrn un war bi Hansohm bewunnert, dat ik in de Küll harr „hinharren" kunnt, as de Tellingstȩder Utdruck weer.

Awer wȩder de Bewunnerung noch de Wihnachtskokengeruch, de bi Elschenmedder gar fein dær’t ganze Hus trock, heel mi lang „nerrn" un binn. Darum alleen weer ik ni kam, wenn ik de Koken un Pȩpernæt ok geern mit neem. Ik wull Schlittschoh lopen oppen Mælndik, dar harr mi al inne Heid vun drömt, wenn ik mi op een vun unse lütten Pütt un Pöl oder op een vun unse smallen Moorgröben inövt un de Been stump lopen harr - grote Isflack harrn wi nich bi de Heid. Un doch harr ik en Paar echt hollandsche „Schaatsen" mit breet Isen, recht to’n Utlangn, un ik weer na min Art al en Meister int „Æwerslagen" un anner Künst.

Keen Wunner, wenn ik mi den Tellingstȩder Dik værstell as en Danzlustigen en Hamborger Saal. Un nu weer ik dar neegbi un harr em al vun den Brunbarg ut as en Spegel glänzen sehn. Ik harr dahȩr kum den Middag bi Hansohm vertȩhrt un en Tasch vull Pȩpernæt oppe Reis krȩgen, so wanner ik mit min Schätzen un Schaatsen na’n baben na de Püttjerie. Ik wull nich blot Anna Wida min Herligkeit un min Kunst wisen - dat harr mi ok sacht al hintrocken - : vun ȩr Hus ut weer’t am neegsten na’n Dik, ik kunn dar to Noth inne Warkstȩd „anspann" un mit en paar Schritt opt Is recken.

Anna empfung mi besunners fründlich.

Min Schlittschoh weern bald anspannt, Anna ebenso bald warm inbündelt, un mit ȩr Hölp keem ik lichtfarrig dal na Dik. Ja, dat weer Is! Dat much so heten! Dar seeg man noch de Luftblasen, de opstȩgen weern un sik aftekent harrn in grote un lüttje Ringn. Dar weer nix toschürt un toschurrt as bi de Heid oppe Pöl. Hier lepen Wenige un wer ’t dȩ, de blev op sin Revier. Vær de meisten is’t to eensam, man mutt ute Heid kam, um dar rechte Freid an to finn. So funn ik dat denn, spegelglatt! Un wat vær’n Vergnögen!